ေစာင့္လီမ်ိဳးႏြယ္

ေစာင့္လီမ်ိဳးႏြယ္
-----------
ေအာ္ ငါ့၏ခ်စ္သီြး ရခိုင္သူ ရခိုင္သားရို႕ နွလံုးသားမွာ စာတင္မွတ္လို႔ အတုယူဖို႔ ငါ့သီြးငါ့သားရို႕ကုိ အဖိုးပံုျပင္တပုဒ္ ထုတ္ကာျပလို႔ ေျပာျပမယ္ေ၀ နားစိုက္ေထာင္ကတ္ ငါ့ခ်စ္သီြးရို႕။

ထုိးလြန္လီခကာ ျပည္ဗာရာမွာ ျဗဟၼာဒတ္မင္း မင္းျပဳစုိးစံအုပ္ခ်ဳပ္လို႔ နီေရလတ္ေ၀ ငါ့ခ်စ္သြီးရုိ႕။ ယင္းအခ်ိန္္မွာ စိႏၲာမယံ ဘုရားေလာင္းလည္း ေတာေတာင္အုပ္စုိး ျခေသၤ့ျဖစ္၍ ဟိမ၀ႏၲာ ရီႊဂူသာမွာ နီေရလတ္။ ထုိျခေသၤ့မွာ နွမတေကာင္ ညီေျခာက္ေကာင္ဟု သြီးရင္းခ်စ္လည္း ဟိေရလတ္။ ျခေသၤ့အုပ္စုိး ရႊီဂူနား၀ယ္ ေငြေတာင္ထြဋ္သာ ဖန္ဂူမွာကား တိရိစၦန္ျဖစ္ျငား မ်ိဳးမစစ္သား ခဲ၀ါယုတ္လည္း နီေရလတ္ေ၀။ မ်ိဳးျမတ္သခင္ ္ျခေသၤ့ရို႕ကား သဲခ်စ္နွမ ညီမေခ်အား ဂူ၀ယ္ထားကာ အစာရွာထြက္၍ ျပန္လာေသာခါ ညီမငယ္အတြက္ ၀မ္းစာျဖည့္ဖို႔ စားေကာင္းမ်ိဳးစံု ယူေဆာင္လာခါ ေကြ်းကတ္ေတလတ္။

တနိေသာခါ မ်ိဳးမစစ္သား ခဲ၀ါယုတ္သည္ကား ျခေသၤ့မကုိ ျမင္ေသာခါ၀ယ္ ခ်စ္ခင္နွစ္သက္ ျဖစ္မိေရလတ္။ ထုိေၾကာင့္သာပင္ အစ္ကုိ ခုနွစ္ေကာင္ ျခေသၤ့မင္းရို႕ အစာရွာထြက္ခ်ိန္ အခြင့္သာကုိ ေစာင့္ယူလတ္၍ မ်ိဳးျမတ္ကိ္န္းရာ ရႊီဂူသာသို႔ လားလတ္ၿပီးေက ျခေသၤ့မအား...

“အသဲနက္နဲ ဘ၀အပ္၍ ခ်စ္ခင္ရေသာ ေအာ္နွမငယ္။ အသွ်င္မလည္း ၿခီေလးေခ်ာင္ဟိ သတၱ၀ါမ်ိဳး ျဖစ္ဘိလတ္၏။ အကြ်န္သည္လည္း သွ်င္မပိုင္ယာ ၿခီေလးေခ်ာင္းဟိ သတၱ၀ါမ်ိဳး ျဖစ္ဘိလတ္၏ ။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ နတ္မွ်မက ရုပ္သြင္တင့္ဘိ သွ်င္မသည္ကား အကြ်ႏ္ုပ္အား ႀကိဳက္ေတာ္မူခါ ခ်စ္ခြင့္သာပန္း ပီးလတ္ပါ သွ်င္မ။ အကြ်န္ တူနွစ္ကုိယ္ ရီႊရည္ဆင္း၍ အၾကင္လင္မယား အျဖစ္ေဆာင္ကာ နီကတ္ပါအံ့ အို ခ်စ္ေသာႏွမ ဘ၀သွ်င္။ တူနွစ္ကုိယ္ေပါင္း သာယာအိမ္ေထာင္ တည္ေဆာက္ကတ္ေမ အို ခ်စ္နွမေခ် အိမ္မက္သွ်င္" လို႔ ခ်စ္ခြင့္ပန္ခါ ေျပာေရလတ္ေ၀ ေအာ္ ခ်စ္သြီးရုိ႕။

ေအာ္ ငါ့ခ်စ္သီြးရို႕

ျခေသၤ့မကား မ်ိဳးမစစ္သား ခဲ၀ါစကား ၾကားလတ္ေတခါ နွလံုးမသာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပင္ ရွက္ေၾကာက္လတ္၍ ဤကဲ့သို႔ပင္ ၾကံမိေရလတ္။ "ေဒခဲ၀ါကား ၿခီေလးေခ်ာင္းဟိ သားေကာင္ရို႕တြင္ အယုတ္ည့ံဆံုး မ်ိဳးမစစ္၍ စက္ဆုပ္ဖြယ္ပင္ ဟိေခ်၏တည္း။ ငါ့ရို႕သည္ကား မ်ိဳးျမတ္သားႏြယ္ မင္းမ်ိုဳးသွ်င္ဟု ေလာကသားတိုင္း သမုတ္အပ္ေသာ စံ၀င္သူမ်ား ျဖစ္ေခ်ဘိ၏ ။ ေဒခဲ၀ါကား ငါနန္႔မထိုက္ စကားကိုရာ ဆိုလာဘိ၏။ ငါသည္သာကား မ်ိဳးမစစ္သား ခဲ၀ါစကား ၾကားခါမွ်ပင္ ရွက္လွေခ်၏။ အသက္ရွင္လွ်က္ ငါမနီယာ ကုိယ့္ကုိယ္စေတး သတ္သီလတ္၍ ငါ့အမ်ိဳးအား ငါေစာင့္မည္ဟု ၾကံစည္ေရလတ္ေ၀ ငါ့ခ်စ္သီြးရုိ႕"

ထိုေနာက္မွာကား ကုိယ့္ကုိကုိယ္ထိမ္း တခါဆင္ျခင္ စုိင္းစားျပန္ေက ယုတ္ညံ့စကား ခဲ၀ါယုတ္ေၾကာင့္ ေဒအၾကံကား မသင့္လွေပ။ ငါ၏အစ္ကုိ ေမာင္ရုိ႕လာမွ ျဖစ္အင္သနစ္ အစံုလွစ္၍ ေျပာျပၿပီးမွ ငါသီမယ္ဟု ဆံုးျဖတ္ၿပီးခါ အစ္ကုိအလာ ေစာင့္နီေရလတ္။ ခဲ၀ါယုတ္လည္း ျခေသၤ့မငယ္ ႏႈတ္ခမ္းလႊာမွ တုံ႔ျပန္စကား မၾကားေသာခါ နွလံုးမသာ စိတ္မရႊင္ပဲ ဖန္ဂူသို႔ယာ ျပန္လားၿပီးခါ အိပ္နီေရလတ္ အုိ ခ်စ္သီြးရို႕။

ထုိခ်ိန္ခါ၀ယ္ အစ္ကုိငယ္ကား နွမအတြက္ အစာခ်ီလွ်က္ ေတာမွျပန္လာ ၀မ္းသာစြာျဖင့္ အစာေကာင္းအား ၀မ္းစာျဖည့္ဖို႔ ပီးေရလတ္ေ၀။ ထိုေသာခါ၀ယ္ နွမငယ္က "ေအာ္ အစ္ကုိငယ္ ငါသည္မူကား ဇာအစာမွ် မစားလိုပါ။ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ရာ သတ္သီဖို႔ယာ ေအာ္ အစ္ကုိငယ္" ဟုေျပာေရလတ္ေ၀။ အစ္ကုိငယ္ကား နွမစကား ၾကားေသာခါ၀ယ္ "ေအာ္ ငါ့၏ခ်စ္သီြး ငါ့နွမငယ္ စြာအေၾကာင္းေၾကာင့္ သီခ်င္လဲေ၀။ ငါ့ကုိေျပာျပ ယွင္းျပအံုးေ၀ နွမေခ်" လို႔ ျပန္မီးလိုက္ေတလတ္ေ၀။ ယင္းခ်ိန္ခါ၀ယ္ ျခေသၤ့ညီမ နွမေခ်လည္း ခဲ၀ါဆိုလာ စကားျဖာကုိ ျပန္ေျပာင္းေျပာျပ သိစီေရလတ္။ ညီမစကား ၾကားေသာခါ၀ယ္ ျခေသၤ့ငယ္မွာ ျပင္းစြာေဒါသ ေျခာင္းေျခာင္းထြက္၍ မစူးစမ္းဘဲ ခဲ၀ါဟိရာ အရပ္သို႔ယာ ၿပီးလားေရလတ္။ ဖန္ဂူထဲမွ အိပ္နီေသာသူ ခဲ၀ါယုတ္ကုိ ျမင္ေသာခါကား ဟင္းလင္းျပင္ထဲ တလင္းထဲ၀ယ္ အိပ္နီေရဟု ထင္မွားမွတ္၍ ကုိက္သတ္ေမဟု အခ်ိန္ျပင္းျပင္း တဟုန္ထိုးျဖင့္ ၿပီး၀င္ေသာခါ ဖန္ဂူမွာေဆာင့္ ရင္ကုိထိ၍ ရင္ကြဲခါပင္ ေတာင္ၿခီရင္းသုိ႔ လြင့္စိုင္ေမ်ာပါး က်လတ္၍သာ သီရလီ၏ အို ခ်စ္သီြးရုိ႕။

က်န္ရစ္ငါးေကာင္ အစ္ကုိငယ္ရုိ႕ ထိုအတိုင္းပင္ ဖန္ဂူနွင့္ေဆာင့္ ရင္ကုိထိ၍ ရင္ကဲြကာပင္ ေတာင္ၿခီသို႕က် လြင့္စိုင္ေမ်ာလို႔ သီကတ္ရေရ ငါ့ခ်စ္သီြးရုိ႕။ ေနာက္ဆံုးမွာကား အႀကီးျဖစ္သူ ရာဇာျခေသၤ့ ျပန္လာေသာခါ နွမငယ္လည္း ခဲ၀ါစကား ယင္းအတိုင္းသာ အေၾကာင္းစံုေလွ်ာက္ ေျပာျပလတ္၏။ ျခေသၤ့မင္းကား ညီမငယ္အား "ေအာ္ ခ်စ္နွမငယ္ မ်ိုဳးမစစ္သား ယင္းခဲ၀ါကား စြာမွာနီလဲ" လို႔ မီးလိုက္ေတလတ္။ နွမေခ်လည္း "ေအာ္ အစ္ကိုရာဇာ ေငြေတာင္ထိပ္သာ ဟင္းလင္းျပင္မွာ အိပ္နီစြာကုိ မျမင္လား" လို႔ လက္ညႇိဳးညႊန္ထိုး ျပေရလတ္။

ထိုေသာခါ၀ယ္ ျခေသၤ့မင္းကား "ဤ ခဲ၀ါသည္ ဟင္းလင္းျပင္ထဲ အိပ္ဖို႔မထင္။ ဖန္ဂူမွာယာ အိပ္နီစြာပင္ ျဖစ္ရမည္" ဟု စိတ္မွာစဲြထင္ ၾကံစည္ၿပီး၍ ေတာင္ၿခီရင္းသုိ႔ ဆင္းေရလတ္ေ၀။ ေတာင္ၿခီရင္းသို႔ ေရာက္ေသာခါ၀ယ္ ဇီ၀ိန္ကင္းခ်ဳပ္ အသက္ေပ်ာက္၍ သီပဲြ၀င္လတ္ ညီငယ္ရို႕ကုိ တိြလီေသာ္ကား "ငါ့၏ခ်စ္သီြး ညီငယ္ရုိ႕ကား စူးစမ္းဆင္ျခင္ ပညာညာဏ္မဲ့ မိုက္မဲေၾကာင့္သာ ဖန္ဂူကိုမျမင္ မသိလီဘဲ ရင္ျဖင့္တိုက္ကာ သီကုန္ကတ္” ဟု ဆင္ျခင္ၿပီးကာ “ပါးစတြင္းသို႔ ထိုးသြင္းအပ္ေရ ပူေသာအစာ အာဟာရကား ပါးစကုိရာ ပူေလာင္စီသို႔ ယင္းကဲ့သို႔ပင္ ညာဏ္ပညာကင္း မစူးစမ္းပဲ ဆင္ျခင္နည္းမႈ ျပဳလုပ္လတ္ေတ ကိစၥသည္ကား ျပဳလုပ္သူအား ပူေလာင္စီသည္ မွန္စြာမလဲြ မုခ်သာတည္း" ဟု ေျပာဆိုၿပီးကာ ငါ့ညီရုိ႕ကား လိမၼာမႈကင္း ဆင္ျခင္နည္း၍ သီကတ္ရ၏။ ငါသည္မူကား ငါ့ညီရို႕ပိုင္ မျပဳလီပဲ မ်ိဳးမစစ္သား ခဲ၀ါယုတ္အား ဖန္ဂူထဲ၀ယ္ အိပ္လွ်က္ပင္ နွလံုးကဲြကာ သီဆံုးစီအံ့" ၾကံဳး၀ါးေရလတ္ ငါ့ခ်စ္သီြးရုိ႕။ ထုိသို႔ၿပီးခါ ခဲ၀ါတက္ရာ ဆင္းသက္ရာဟု လမ္းကုိမွတ္၍ ထိုလမ္းသုိ႔ရာ ရွိရႈၿပီး၍ သံုးႀကိမ္စြက္စြက္ ေဟာက္ေရလတ္။ ျခေသၤ့ေဟာက္သံ မိုးေကာင္းခင္ထိ ပဲ့တင္ထပ္လို႔ ၿမိဳင္လီေသာေၾကာင့္ ဖန္ဂူမွာေအာင္း ခဲ၀ါစုတ္လည္း အိပ္လွ်က္ပင္ နွလံုးကဲြအက္ သီလီေရလတ္ ေအာ္ ခ်စ္သီြးရုိ႕။

ရာဇာျခင္ေသၤ့ မင္းမဟာလည္း ခဲ၀ါသီမွန္း သိေသာခါ၀ယ္ ညီငယ္သီြးခ်စ္ ေျခာက္ေကာင္ရုိ႕အား စုကာေပါင္းလို႔ ေတာအုပ္ၿမိဳင္သာ နန္းရိပ္သာ၀ယ္ ၿမီျမႇဳပ္သၿဂိဳဟ္ ျပဳလီေရလတ္ေ၀။ ထိုၿပီးေသာခါ ႏွမဟိရာ ရႊီဂူသာသုိ႔ ျပန္ကာနွင္း၍ ႏွမေခ်အား ခဲ၀ါနွင့္ညီ ေျခာက္ေကာင္ရုိ႕မွာ သီဆံုးလားေၾကာင္းေျပာျပေရလတ္။ ျခေသၤ့နွမ ညီမေခ်လည္း ခဲ၀ါသီမွန္း သိေသာခါ၀ယ္ စိတ္မွာရႊင္လန္း သက္သာရ၍ ရီႊဂူ၌ပင္ အသက္ထက္ဆံုးနီလားေရလတ္ ခ်စ္သီြးရုိ႕။

ေအာ္ခ်စ္သီြးရုိ႕ အဖိုးေျပာလတ္ ပံုျပင္ေဟာင္းလည္း ေဒနီရာမွာပင္ ဆံုးယာေ၀။(တဒုကနိပတ္ သိဂၤါလဇာတ္)

(သွ်င္အရိယာ၀ံသ)