Wednesday, April 8, 2009

ႏြီအလြမ္း (၀တၳဳတို)


ႏြီအလြမ္း (၀တၳဳတို)
-------------------------
ႏြီရာသီကိုေရာက္လာပ်ာယ္။ အပူသွ်ိန္က အာကာကို အေငြ႕ပ်ံတက္နီသည္။ ေမာင္နီတေယာက္ အိမ္ရွိ သရက္ပင္ေအာက္ ႀကိမ္ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္နီသည္။ အာကာမွာ တိမ္မဟိ။ အယင္ကႏြီရက္တိႏွင့္မျခား အလွပလွ။ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ျဖစ္လို႔ ကေလေခ်တိ စြန္တင္နီကတ္သည္။ စြန္အခ်င္းခ်င္းသိမ္းနီကတ္စြာကို ေမာင္နီျမင္ရေရအခါ သူအေခ်က ျဖစ္ခရေရဘ၀ကို ေအာက္မိမိသည္။ ယင္းအခ်ိန္မွာ အိမ္ေနာက္ေဖးအုန္းပင္က ဥၾသတြန္သံကိုလည္း ၾကားနီရသည္။ ေအပိုင္ႏြီရာသီတိ ကန္ကမကန္ ေမာင္နီဘ၀မွာ ေက်ာ္ျဖတ္ဖူးသည္။ အခုအခ်ိန္မွာ ေမာင္နီသည္ စြန္တင္ခေရေမာင္နီမဟုတ္ပ်ာယ္။ အဖိုးသွ်င္ေမာင္နီျဖစ္နီပ်ာယ္။

တခ်ိဳ႕ေသာႏီြရက္မ်ားကဆိုလွ်င္ ေမာင္နီသည္ လူငယ္ဘ၀ကို ပိုင္ဆိုင္ဖူးသည္။ လူငယ္ပီပီ တက္တက္ႄကြႄကြ။ စိတ္ယင္လက္ယင္ဟိသည္။ အပင္တက္၊ ရီကူး၊ သူငယ္ခ်င္းတိႏွင့္ ေပ်ာ္ခသည္။ ေမာင္နီမွာ ေကာ့နီေရမ်က္ေတာင္၊ ေက်ာ့နီေရဆံပင္၊ ခိုင္ေရသြား ဟိခဖူးသည္။ တခါတရီ သူငယ္ခ်င္းတိဆံုလို႔ သရက္သီးငါးပိဆားရည္စားခ်င္ေက ရွိဆံုးက အပင္တက္စြာ ေမာင္နီ။

ယင္းခ်င့္တိကို စိုင္းစားေက ေမာင္နီသည္ အခုအခ်ိန္မွာ ယိုင္တိယိုင္တိုင္လားနီရေရသူ႔ဘ၀ကို သနားမိသည္။ အခုအခ်ိန္မွာ ျဖဴနီေရသူ႔ဆံပင္၊ မႈန္နီေရသူ႔မ်က္စိကို ပြတ္ၾကည့္နီမိသည္။ တခါတရီ ကုိယ့္စြာကိုေတာင္ မယံုခ်င္။ ဟုတ္ပါေရ ေအခ်င့္စြာ ေမာင္နီမွေမာင္နီအစစ္။ အက္ဒီဆန္ကိုအားက်ဖူးေရ ေမာင္နီ၊ ဟိုခ်ီမိန္းကို ေလးစားဖူးေရေမာင္နီ။ ေအပိုင္ ၾသတြန္ေရႏြီရက္တိမွာ ခရီးရွည္လားခဖူးသည္။ ဘုရားလည္းဖူး၊ လိပ္ဥလည္းတူးယင္းေလ။ ျမစ္ကမ္းေယာင္ဘုတ္စီးယင္းပ်ံနီကတ္ေတ ဆိုက္ေဘးရီးယားငွက္တိကိုၾကည့္ပ်ာယ္ လြတ္လပ္မႈကိုခံစားဖူးခသည္။ ငွက္တိပိုင္ အာကာမွာအေတာင္ေပါက္လို႔ ပ်ံပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ လက္ဟိဘ၀ႏွင့္ မေရာင့္ရဲႏုိင္ခ။ ေမာင္နီခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈတိ၊ ေဘာင္တိ၊ အကြပ္တိကို ရြံပါလတ္သည္။ ယင္းခ်င့္စြာ ေမာင္နီလူပ်ိဳေပါက္စဘ၀ကေလ။

ေမာင္နီအသက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္မွာ မိသားစုႏွင့္ ကဲြလားခရသည္။ လံုးခ်င္းက်န္မႈရသကုိ ခံစားခရသည္။ ေအခ်င့္ကုိ ေ၀ဒနာတခုလို႔ သူသတ္မွတ္ေတအခ်ိန္ကပင္ အရက္ႏွင့္ဆီးလိပ္ကို စေသာက္တတ္လာသည္။ ေမာင္နီခႏၶာကိုယ္ထဲကသြီးတိေရ သူ႕ကို စကားလံုးမဟိေရ ဘာသာတမ်ိဳးႏွင့္ မိတ္ဆက္လာသည္။ ေမာင္နီမွာ ေျပာစရာစကားမဟိ။ အရက္ႏွင့္ဆီးလိပ္ကို ဖိလို႔ေသာက္ၾကည့္မိသည္။ သာယာေရသံစိုင္ၾကားမွာ လက္ပိုက္ကူးၾကည့္မိသည္။ သူ႐ို႕ကမဟုတ္၊ မဟုတ္ဟုျငင္းသည္။ ယေက သူ႐ို႕ ပဇာကို အလိုဟိပါေရလဲ။ ေမာင္နီျပန္မိန္းေကလည္း မၾကားကြန္ေဆာင္နီကတ္သည္။ ေနာက္ဆံုး ေမာင္နီသေဘာေပါက္လာသည္။ သူ႐ို႕တိ ေတာင္းဆိုနီစြာက ေမာင္နီအတြက္ ဘ၀အေဖာ္။ ယင္းပိုင္ႏွင့္ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ငါးမွာ ေမာင္နီမယားရသည္။

ေမာင္နီမယားရေရအခ်ိန္မွာလည္း ေအပိုင္ႏြီခါေလ။ အိမ္ရွိက ရြက္ႄကြီပင္ကိုၾကည့္ယင္း လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ရွိျဖစ္ေနာက္ေၾကာင္းေျပာပ်ာယ္ ေပ်ာ္ရသည္။ အိမ္သွ်င္မမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ပ်ာယ္ ေတးျခင္းဆိုလို႔ ေပ်ာ္ခသည္။ ယင္းအခ်ိန္မွာ လြတ္လပ္မႈအရသာကို ေျပာင္းျပန္ခံစားလာမိသည္။ အယင္က ဥၾသတြန္စြာကို ဇာႏွင့္လည္းႏႈိင္းမရဆိုေရေမာင္နီ အခု သူ႔မယားအသံက ငွက္ျမည္သံထက္ သာယာနီျပန္သည္။ ေမာင္နီအသက္ႀကီးပါလတ္ပ်ာယ္မနားေယ။

သူ႐ို႕လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ပထမဆံုးသားကိုရေရအခါ ဘေဇာင္ေပ်ာ္လဲမသိ။ သူ႔ကုိ ဘာဘာလို႔စေခၚေရအခ်ိန္စြာ ႏြီရာသီေလ။ ယင္းအခ်ိန္မွာ ရာသီေလးလလံုး ဥၾသအသံကို သူနားမစိုက္ခ။ ငွက္ကေတာ့ အိမ္ေနာက္ေဖးအုန္းပင္ထက္မွာ ျမည္ၿမဲျမည္လီဖို႔ရာ။ ေမာင္နီ လူပ်ိဳခရီးထြက္ခါက အိမ္ကိုျပန္မလာခ်င္ခ။ ရက္တိကို သေဘာက္ဖ်ာပိုင္ ျဖန္႕ထားခ်င္ခသည္။ အခု သားမယားႏွင့္ခဲြနီရေက အိမ္ျပန္ဖို႔က်ည္းတြက္နီမိသည္။ ေမာင္နီမွာ ေနာက္ထပ္သားတေယာက္၊ သမီးတေယာက္ရသည္။ သူ႐ို႕တိမႀကီးခင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အယင္ကပိုင္ သစ္ရြက္လႈပ္စြာကိုၾကည့္လို႔ ကဗ်ာမဆန္ႏိုင္ပ်ာယ္။ လယ္ျပင္မွာ စြန္တင္ဖို႔လားခေရသားအတြက္ စိတ္ပူရ၊ သားႏွစ္ေယာက္ေနာင္ရီးအတြက္ စိုင္းစားရ၊ ဘ၀ကာလတခုကို ျဖတ္သန္းရျပန္သည္။ ခရီးထြက္လားခေရသားႀကီး အခ်ိန္တန္လို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္မလာေက မမပီပီစိတ္ပူတတ္ေတ အိမ္ကမယားကို ေခ်ာ့ရသည္။ အဲေလ သူလည္း ေမာင္နီအေခ်ခါပိုင္ အိမ္ျပန္ဖို႔ကို ႀကိဳးအရွည္ႀကီးမသန္ႏွင့္ လံထားလီဖို႔။ လြတ္လပ္မႈကိုရွာၿပီး သြီးကေတာင္းဆိုခ်က္ကို ျငင္းႏိုင္လီဖို႔မဟုတ္။ ယင္းပိုင္ သိတတ္ေတအခ်ိန္မွာ ေမာင္နီအသက္ သင့္ေအာင္ေခ်ႀကီးနီပ်ာယ္။

သူ႔ဘ၀ကို ခြန္အားႏွင့္ ႐ုန္းခသည္။ ႏုိင္ဖို႔က်ည္း ေမွ်ာ္လင့္ခသည္။ အခုအသက္ ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ေရအထိ သူ႔ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္မႈတိ ဟိခေရပိုင္၊ မေအာင္စြာတိလည္း တပံု။ ေနာက္မွ ဘ၀ဆိုစြာ ေအခ်င့္ပါကားလို႔ နားလည္လာၿပီး အဟိကိုအဟိအတိုင္း ပကတိကို ပကတိအတိုင္းျမင္လာသည္။ သားသမီးတိလည္း အေတာင္စံုလို႔ လီဟုန္စီးပ်ာယ္ ပ်ံလားခကတ္သည္။ သူ႐ို႕လည္း ေမာင္နီျဖတ္ခေရႏီြရက္တိကုိ အသိုက္အအံုေဆာက္ၿပီး ပ်ံသန္းနီကတ္ပ်ာယ္။ တနိနိတခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူ႐ို႕ဘ၀ကိုသူ႐ို႕ စိုင္းစားလာကတ္လိမ့္မည္။ ယင္းအခ်ိန္မွာ သူ႐ို႕တိ ပဇာလုပ္ကတ္ဖို႔လဲ ေမာင္နီမသိ။

လုပ္စရာမဟိေရ ေအပိုင္၀ါၾကီးတလံုးအတြက္ ႏီြတရက္မကုန္ႏုိင္ပါ။ မွန္သားေရာင္အာကာျပင္မွာ မိုးရိပ္တိကင္းစင္လို႔ ရင္ထဲမွာတမ်ိဳးႀကီး။ အခ်ိန္တန္လို႔ အိမ္ျပန္ကတ္ေတ ငွက္တိလည္း အာကာထဲမွာတ၀ဲ၀ဲ။ ကုလားထိုင္ေဘးက ၀ါးရင္းတုတ္ကိုေကာက္ၿပီး ရပ္ေစာက္ရပ္လိုက္သည္။ အစအဆံုးမဟိေရ သံသရာေဘာ္လံုးထဲမွာ အဆံုးသတ္ေတ တိုက္တလံုးကို ေမာင္နီေဆာက္ရခန္႔သိမ့္။ ။

ေမာင္ေမာင္ (စစ္ေတြ)

1 comment:

  1. ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္း ဇာကိုလြမ္းလို႕လြမ္းမွန္းမသိ၊ လြမ္းေရ ပိုင္ခ်ည္းခံစားလာရေရ။ ေခါင္းစဥ္နန္႕ ၀တၱဳနန္႕ ေကာင္းလိုက္ပါေရ။ ၀တၳဳထဲ ကအလြမ္းက အျပင္သို႕ ထိ ကူးစက္လာေရ။ :)

    ReplyDelete